Yüzde Bir (%1)

Gökler ve yer altının dünyasında aynı kimlikle gezenin bir adı var mıdır?

Zindanlardan kaçanların bağırışlarından mı gelir çağrı
Yoksa göğün huzurunun sesi midir gelen?

İnsan bilinçli bir seçim yaptığını nasıl anlar? Ya da her bilinçsiz seçim kötü müdür? Bilinç nedir ya da bizim için önemi nedir? Uyanık olmak ve algılayabilir olmak yalnızca duyularımızın tepki verebilmesiyle mi alakalıdır? Hiç düşündünüz mü mesela daha fazlası olabileceğini? 5 duyunun ilerisi olabileceğini mesela. Nörobilimsel açıdan bilinç ve kuantum açısından bilinç arasında ne tarz farklar vardır ya da gerçekten fark var mıdır?

Bu yazımda didaktik bir yerden size bilinci açıklamayacağım. Daha tetikleyici ve keyif veren biraz da sorgulatan bir yazı olmasını istiyorum.

Seçimlerimiz ve irademiz üstüne bir yazı olsun istiyorum.

Sabah kalktığımızda yüzümüzü yıkamamızdan yediğimiz yemeğe , meslek seçiminden eş seçimine, bir çocuğu büyütmekten onu seviş biçimimize kadar her bir karar seçim aşamasından geçiyor. Doğru kararlar vermek için bilgisine güvendiğimiz insanlara danışıyoruz. Bazen kolektif bir görüşün peşinden gidiyor bazense söylenen her sözün inadına içimizdeki bir sesi dinliyoruz. Gün sonunda bir karar verip peşinden gitmek hiç karar verememiş olmaktan daha rahatlatıcı geliyor. Doğruları ve yanlışları hiçe sayıp bir yola çıkıyoruz ve yol bize doğruyu , yanlışı ayırt etme yeteneğini bahşedebiliyor.

Tarot Minor Arcana serisinden Kılıç İkilisi kartı da tam olarak bizi ,kararsız kaldığımız seçimler konusunda yaşadığımız durma deneyiminden bahsediyor. Kartta yer alan kılıçlar mantığımızı çarpışan düşüncelerimizi simgelerken kartta yer alan feminen görünümlü figürün arkasında yer alan dalgasız su duygularımızı simgeliyor. Ayın hilal fazıysa belirsizlik içerisindeki durumların belirlendiği ve daha görünür olduğu dönemi simgeliyor. Karta dair bütüncül bir okuma yaptığımızdaysa gözleri kapalı figürün kararı verirken zihinsel bir çatışma yaşadığını anlayabiliriz. Aslında sezgiler kararın doğruluğunu bilir der kılıç ikilisi ancak biz duygularımıza sırt çevirdikçe ve gözlerimizi kapadıkça gerçeklere o o zihinsel çıkmazda kalırız. Karar veremiyiz ve durağan bir dönemde kalırız. Duyguları okumak ve mantıkla harmanlamak bizi doğruya götüren yoldur aslında. Yeter ki biz o doğruyu görmek isteyelim. O yola girmek isteyelim. Karttaki figür ellerindeki kılıçları indirip göz bağını açma iradesine sahip. Ancak durmayı seçiyor. Dolunaya kadar beklemeyi belki de :))

Kararsızlık anlarında doğru kararı bilinçdışı bir yerden veririz. Ama ısrarla neden yanlış kararlar veririz? Belki de doğruya giden yolu uzatmaktır tek isteğimiz. Hızlıca doğru olana gitmek çok da keyifli olmayabilir. Kendimize tanıdığımız hata yapabilme yanlış kararlar verebilme fırsatı belki de kişilik hikayemizi çeşitlendiriyor ve insan olmanın bir parçası haline getiriyordur.

Bazen de yanlış karar vermek doğru karar vermenin yarısıdır. İnsanın içinde hiç bitmek bilmeyen tamamlanma arzusu belki burada da karşımıza çıkıyordur. Kim bilir?

Not: Klasik şarkı döşemelerime devam ediyorum 😌 Birbirinden farklı tarzda üç şarkıı..Keyifle dinle!

-Florence+Machine/Shake it Out

-London Grammer/Wasting My Young Tears

-Sezen Aksu/Yalnızlık Senfonisi

Nedir bu geçmişi şifalandırmak? Geçmiş yaralı mıdır? Yara varsa nerededir ve de şifa neresindedir bunun? İnsan gözle göremediğini nasıl bulur?

Sezgilerle çıkılan yolculukta yara bulunursa şifa da aynı yerden akıyordur belki de.

Belki geçmişinde sana adaletsiz davranılan her haline adaletli olmaktır şifa. Komplekslerin oluşturduğu düğümü bir bir çözmektir belki.

Sevilmediğin hallerini sevebilmek,kabul edilmeyen fazla görülen yerlerini onurlandırmaktır belki. Kıyaslandığın yargılandığın ötekileştirildiğin dışlandığın yerleri içeri almaktır.Yargılardan ve eleştirilerden ayırmaktır kendini. Diğer insanların seslerinde kendini kaybetmemektir belki.

Velev ki kaybettin başkalarının yargılarında kendini. Üzülmesine izin verdin o güzel kalbinin. O zaman o kalbi açıp neden bunu yaptığını ona sormaktır şifa. Sevme kapasitesini onurlandırmaktır. Deneyimlerini umutlarını birleştirip bir okumaktır kendini.

Kıymeti bilinmediyse kalbine kendine o kıymeti vermektir. Zamanını korumaktır enerjini korumaktır. Geçmişin yaralarını açmadan bakmak ve geçmektir oradan. Tekrarlamaktır kendini belki şifa. Ama aynı döngüde değil daha iyi nasıl hissedebilirimi tartarak ilerlemektir belki.

Buraya kadar gelip okuduysan teşekkür ederim. Zamanına ,geçmişine ve geleceğine teşekkür ederim.

Biraz da çok kısa Kiron’dan bahsedeceğim.Yaralı şifacı arketipi.Yasak aşkın çocuğu , annesinin reddettiği çocuk, annesinin utandığı çocuk. Yaranın kökü , utancın ve yoksunluğun derin kuyusu.

Astroloji’de ise Kiron göstergesi yaralandığımız yeri ve başkalarını şifalandıracağımız yeri gösterir. Derin acılarımızın yankısı Kiron’un yerleştiği evdedir. Her yaranın kendine özgü bir şekli ,dokusu ve hikayesi var.Kiron’un bulunduğu burç ve derecesi diğer gezegenlerle yaptığı açılarsa yaranın dallarına doğru bir yolculuğa çıkarır.

Mutlaka Kiron’un özgün hikayesini bir ara detaylıca okumalısın!

Peki bu ruhsal yaralar insanda nasıl görünürler? Ben’lerle başlayan cümleler, ertelenmiş işler, ulaşılamayan hayallerdir belki de yaralar.. Geçmişin açtığı bir boşluk ve oradan oluşan bir yol. Belki de yaranın tanımı tam olarak budur.

İnsanın kendine şifa olması için zamanın geçmesi gerektiğine gönülden inanıyorum. Zaman geçtikçe geçmişe doğru dönüp orayı kucaklamayı öğrendikçe Kiron’un tersine başkalarına şifa olmak yerine sadece kendimize de olabileceğimizi düşünüyorum. Self therapy kavramı son zamanlarda gündemde. Hayal gücüyle ne kadar iyileşebiliriz merak ediyorum. Bir masada karşımıza başkasını oturtup yaralı parçalarımızı ona yansıtmak yerine kendimizle oturup o parçalarla yüzleşebildiğimiz ve kalabildiğimiz sürece iyileşmenin kendiliğinden olacağını düşünüyorum.

Zor olan kalabilmek gibi duygularla… Kalamadığın bir duygu olursa gel buraya dinlen biraz burada. Bu alan sana ve bana ait.✨

Not: Bu şarkıyı dinlemeyi kaçırma!

TurkodiRoma/Sen Ben ve Bizi Anlayanlar

Acı da yaşanmak ister

Bir mutluluk türküsü tutturdun da

Unuttun zıtlığın dengesini

Bozguncu yatıyor yüreğimde

Sen hatırla diye

Adaletin kılıcında ikiye ayrılmadık belki seninle

Ama siyah ve beyazdık

Kanlı dövüşlerin yer aldığı

60lı yıllar kasetindeki

Ucu kaçmış film

Sığamıyor tekrar kalıbına

İşte acının tanımıydı belki

Dönememek geriye

En başa

Hiç bozulmamış olmayı

Hiç dokunulmamış

Ve hiç yaşamı tatmamış olmayı

Özlemek

Dönmek en başa

Acı da yaşanmak isterdi belki

Doğum bundandı

Ölüm bundan

Yaşamda herkese yer vardı

Sandalyesini alan oturdu

Şarkıları ve oyunları icat edenler

Tek tek düşürdü rakipleri

Acı sevgidendi

Sevgi acıdan

İnat et de düzelt içimdeki denklemi

Kaçamıyorum acıdan senden

Kendiliğimin umarsız parçası

Sen

Senaryosunu yazdığım oyunun

Atanmış oyuncusu

İnkar etsen de babanı

Yadsısan da adını

Romeo romeo olmaktan çıkmadığı gibi

Sen de benden sen olarak çıkmaya devam edeceksin

İkiye parçaladım ruhumu

Birine ben diğerine sen dedim

Arıyorum farklı yüzlerde seni

Kapattım gözlerimi

Hadi tekrar gel rüyama

Üzme tekrar beni

Acı yaşanmak istese de

Sen bu sefer tatlıyı seç

Yaşamını tatlandırmayı seç

Bekliyorum

Mirkelam’ın söylediği gibi

Ya bu gece gel ya da bu gece gel. 🌙

Not: Aslan Yeniayına son iki / Eski aşklara veda türküsü :))

Birkaç şarkı tuttur ağzına daha tatlı yaşam öyle

• Sena Şener/Yalnızım
• Duman/Kırmış Kalbini
• Ayna/Severek Ayrılanlar
• Adamlar/Benden Bana

Bir odaya kapanmış ve perdeleri çekmiştim. Ölüm uykusuna yatmaktı aklımdaki.Bir bildirim uyandırdı beni yaşama. Beklendiğimi hissetmek miydi dileğim? Zamanla ölçtüğüm değerden kaç yılımı kaç yaşamımı başkalarına feda etmiştim?

Hiçbir şey bilmiyorum hatırlamıyorum ne anlatacağım ki diyordu iç sesim. Bir önceki günün kayıtlarını bir bir siliyor ölüme koşar adım gitmek için yaşam trenini ısrarla atlıyordum. Dik durmalı gözyaşlarımı silmeli o masaya oturmalı ve anlatmalıydım. Kendime kendiliğimi. Neden ağzımdan sürekli yorgunum çıkıyor anne? Neden yoruldum.. Önceliğim anlamaktı kendimi ,sonrası sonraydı.

Ağzımdan dökülmeye başladı geçmişim. Şekillendi gözlerimde geleceğim. Dağıttım tekrardan her birini. Açıldım tekrardan. Aslında ile başlayan cümleler. Ben hissediyorum diye devam eden gözyaşlarım.

Annemle babamdan bahsettim. Güvenli yuvanın içinde kurulmuş ideallerimden. Dünyanın acımasızlığından. Sahi neden dünyanın acımasızlığından bahsettim? Dünya neden acımasızlığı ile bilinmek istemişti? Değişemez miydin ,değişemez miydik? Yaşamaya alışamadığımdan bahsettim sonra. Yıllardır hissedemediğim o aidiyetten. Özlemlerimin yoksunluğundan. Nereden gelmiştim de yabancısı olmuştum bu dünyanın?

Dış dünyaya çıktıkça yıkılan kupalarım.Düşzedelik.

Yarım bırakılmış, enkaz altında kalmış onca hayal. Parlaklığını yitirdiğim maskeler, tekini kulağımdan düşürdüğüm küpeler..

Şimdi ben reddetmek istiyordum aidiyeti. Hayat bana yuva vermeye neden ben yitirdikten sonra başlamıştı.

Sezmek geleceği ama yaşayamamak belki “an”da… Ne anlamı vardı ki kehanetlerin o halde? Dinlenilmeyip önemsenmedikten sonra haklılık söylemlerinin bir anlamı kalıyor muydu? Haklı olmak ne demekti?

Gözüm bir yandan saatte, terapinin bitiş sürecini hesaplıyorum. Anlatmadığım ne kaldı diye soruyorum kendime. Kafamın bir yanında çözülmemiş diğer meseleler arşivi. Bir an önce bitirsek bu işi kendimi bu denli açmamalıyım diyen “o” kişi… Kendiliğimin yaralı parçaları.

İnsanlığın gölgeli kimlikleri.

Gözyaşlarımı soluyup bitiriyoruz seansı. Telefon kapanır kapanmaz dayanamıyor gözlerim. Ulaşılmaz olma hayalindeyim 2 saat. Mümkün mü tanrım en azından bu hayalim? Buna da çok dememelisin artık. Bir anlaşma yapıyoruz aramızda. Uygun galiba.

Çikolataya damlayan gözyaşlarım ve susturmak için ağzıma koyduğum lokmalar.

Yorgunum diyorum.

Üzgünüm diyorum.

Sormasan olmaz mı beni anlamasan sadece kalsan olmaz mı? Sana anlamımı verirsem anlamımı kaybederim gibi hissediyorum diyemiyorum.

Sorma.

Ağlıyorum.

Güçsüzlük,acınasılık,tatsızlık ve duygusallık maskelerini takıyorlar yüzüme.

İstemiyorum.

Şimdi neden ait hissedemediğimi anlıyorum.

Kendimi tekrar anlıyorum.

Not: Üstüne bu şarkıyı mutlaka dinle , kal biraz öyle.

Enno Bunger/Ponyhof